| |
“Ik zit op de slechte gang”, vertelt de oude vrouw, terwijl ik haar in haar rolstoel naar de laatste kamer van Woonzorgcentrum De Nieuwe Kaai rijd. Ze gidst me naar haar kamer. “Die is dood, die is ook dood”, en ze wijst naar de gesloten deuren die we passeren. De naambordjes hangen nog aan de deur. “Die is ook dood, en die ook. Vier van de vijf van mijne gang zijn gestorven” zegt ze met een zucht.
“Allemaal door Corona?” vraag ik, terwijl ik haar in de kamer rijd en even naast haar op het bed ga zitten.
“Ja, jongen, door de Corona. Ik heb het ook gehad zenne. Pijn! Kheb in mijn leven nog nooit zo veel pijn gehad”.
Het hakt erin. Hier lieten 20 bewoners de voorbije maand het leven door het virus. Eén op vier is niet meer. Aangedaan wandel ik terug naar de eetzaal. Een vrolijke en kranige bewoonster probeert haar vriendin te helpen met het schillen van een appelsien. Het botte mes weigert dienst.
"Kunde gij efkes helpen jongen?"
Natuurlijk wil ik helpen. Ik neem een beter mes, schil de appelsien en snijd ze in kleine stukken. Ik steek de stukken één voor één in de mond van de hulpbehoevende dame.
"Ge ziet, als je daar tijd in steekt dan eet ze goed hé" reageert de kranige dame, zichtbaar tevreden. "Maar tijd hebben ze hier niet veel".
Ik kijk naar de verpleegsters en naar het keukenpersoneel die druk in de weer zijn.
Neen, die hebben niet de tijd die ik hier als vrijwilliger kan nemen om de mensen te helpen. Ze lopen de benen onder hun lijf.
Hun haast staat in schril contrast met de traagheid waarmee de dame naast mij haar stukken appelsien wegslikt.
Ik kijk opnieuw naar het zorgpersoneel dat af en aan loopt. Mijn gedachten dwalen af.
Ze zeggen dat je rijk wordt van hard werken.
Het loopt hier vast vol multimiljonairs. |
|